از تمام ستاره‌ها، ۴۷٪ متعلق به صنعت سینما، ۲۴٪ تلویزیون، ۱۷٪ صوت (و موسیقی) و ۱۰٪ رادیویی است. همچنین کمتر از ۲٪ ستاره‌ها مربوط به برنامه‌های اجرای زنده است. معمولا هر ساله حدود ۲۰ ستاره در پیاده‌روی شهرت هالیوود نصب می‌شود.

رئیس اسبق اتاق بازرگانی هالیوود شخصی است که ایده ساخت این مکان را مطرح کرد و از طریق سایر اعضاء، ایده وی تکمیل‌تر شد. در نهایت کمیته‌ای برای بررسی این ایده تشکیل و وظیفه توسعه آن را بر عهده یک شرکت معماری گذاشتند. در سال ۱۹۵۵ با شکل و طراحی کلی آن موافقت شده و در نهایت برنامه را در اختیار شورای شهر لس‌آنجلس قرار دادند.

در مورد چرایی انتخاب ستاره برای این پیاده‌رو روایت‌های مختلفی وجود دارد. به عنوان مثال یکی از این روایات اشاره می‌کند که چون هتل‌هالیوود که برای چندین سال در آن منطقه قرار داشت، از طرح ستاره برای طراحی داخلی‌اش استفاده می‌کرد، به همین دلیل شکل ستاره انتخاب شد. روایت دیگری اشاره می‌کند که به این دلیل که رستورانی در این مطقه، عکس افراد مشهور را در داخل قاب‌های ستاره‌ای شکل قرار می‌داد، باعث شد شکل کلی ستاره انتخاب شود.

تا ماه مارس ۱۹۵۶ نحوه رنگ‌بندی و رنگ‌های مورد استفاده در پیاده‌رو به تصویب رسید و کمیته‌ای جهت شناسایی و انتخاب ستارگان برای ساخت ستارهٔ آنها تشکیل شد. این کمیته از بهار ۱۹۵۶ تا پاییز ۱۹۵۷ توانست حدود ۱٫۵۵۸ نفر از اشخاص بزرگ را در چهار موضوع فیلم، تلویزیون، صوت و رادیو انتخاب کند. در میان اسامی انتخاب شده، نام‌های مشهوری چون سیسیل دومیل، والت دیزنی، هال روچ و مک سنت قرار داشتند.

مراحل ساخت و ساز و نصب ستاره‌ها در این پیاده‌رو از سال ۱۹۵۸ شروع شد. اگرچه که گفته می‌شود جوآن وودوارد اولین کسی بود که ستاره‌اش در پیاده‌رو نصب شد، ولی در واقع چنین نیست و نصب شدن ستارگان همگی طی یک پروژه ، پشت سر هم و بدون اجرای مراسم برای تک‌تک ستاره‌ها انجام شد.