لال قلعه یا قلعه سرخ (قلعه Red Fort or Lal Qila) بزرگترین مرکز جلب گردشگران در شهر دهلی پایتخت هندوستان است. لال در زبان هندی به معنی قرمز است. دستور احداث این قلعه را شاه جهان امپراتور گورکانی، وقتی که پایتخت خود را از اگرا به دهلی تغییر داد، صادر کرد. ساخت آن نه سال به طول انجامید و در سال ۱۶۴۸ تکمیل شد.
لال قلعه در کنار رود یامونا قرار دارد و به شکل یک هشت ضلعی نامنظم و که به وسیله دیواری از سنگهای قرمز رنگ محصور گشته که طول آن ۵/۲ کیلومتر و ارتفاع آن از ۱۶ تا ۳۳ متر متغیر است.
این بنا شامل بخش‌ها و اجزاء محتلفی است که مشهورترین آن‌ها عبارتند از:
دروازه لاهور (Lahore Gate) که دروازه اصلی قلعه به‌شمار می‌آید و نامش را از شهر لاهور واقع در پاکستان گرفته‌است.
دروازه دهلی (Delhi Gate) دروازه‌ای که به سوی دهلی کهنه بوده‌است.
دروازه فیل (Elephant Gate) دروازه‌ای که مقابلش دو مجسمه باشکوه سیاه رنگ از فیل قرار داشته که بعدها در ۱۸۵۶ توسط اورنگ‌زیب تخریب می‌شوند و هم‌اکنون پس از بازسازی در موزه ممتاز محل قرار دارند.
چاتاچوک (Chatta Chowk) یا بازار سرپوشیده، که بازاری بوده‌است بین دروازه اصلی و قلعه که اکنون محل تجمع دستفروشان برای فروش سوغاتی به گردشگران است.
نقاره‌خانه (Naqqar Khana) یا نوبت خانه (Naubat Khana) که بر فراز دروازه لاهور و مقابل چاتاچوک قرار گرفته و از آنجا ۵ بار در روز یا هنگام ورود شاه یا شاهزادگان و خانواده سلطنتی نقاره می‌زده‌اند. این بنا بیش از ۳۰ متر طول و ۲۰ متر عرض دارد و کلیه بازدیدکنندگان به‌جز خانواده سلطنتی، در اینجا پیش از ورود به محوطه اصلی باید از اسب پیاده می‌شدند.
باغ حیات بخش (Hayat Baksh Bagh) باغی بوده‌است وسیع و به وسیله دو نهر زیبا و فواره‌های فراوان تقسیم می‌شده. متأسفانه اکنون این نهرها خشک است و در آن محل فقط پوشش گیاهی باقی‌مانده‌است.
خاص محل (Khas Mahal) که محل خصوصی اقامت شاه بوده مشتمل بر اتاق‌های خواب، مکان‌های عبادت، ایوان و باروی موسامان بُرج.
بُرج مثمن (Mussaman Burj) بارویی است در خاص محل و رو به بیرون قلعه که شاه هر روز صبح زود بر فراز در انظار عموم ظاهر می‌شده‌است.
نهر بهشت (Nahr-i-Behisht) محل اقامت شخصی شاه بوده که شاه بر ایوان آن می‌نشسته و بر رود یامونا نظاره می‌کرده‌است. در این قصر نهرهایی که از رود یامونا منشعب می‌شدند جاری بوده‌است.
