مردم مالزی افرادی بسیار خون گرم و میهمان نواز هستند. مسلمانها دارای رستورانها و فروشگاههایی هستند که با آرم حلال مشخص میشوند. هندوها و چینیها به بودا معتقد هستند.
با توجه به طبیعت بخشنده این سرزمین بومیها که اکثرا مسلمانند دارای اخلاقی خوش و دست و دل باز هستند. دارای نظم و ترتیب در کارها به شکل کاملاً اروپایی میباشند. که با توجه به سرمایه گذاریهای شرکتهای ژاپنی در این کشور و نظارت و مدیریت ژاپنیها این نظم در تمام جاها مشهود است.
تنها قمار خانه کشورهای مسلمان در این کشور و در بلندای تله کابین شهر گنتینگ و ورود مسلمانان مالائی به آن ممنوع است. مالزی کشوری است تفریحی و بسیار زیبا که در سال ۲۰۰۶ برابر با ۲۲ میلیون نفر توریست را پذیرا بودهاست. جمعیت این کشور ۲۸ میلیون است.
مالزی یک جامعه چند نژادی، چند فرهنگی و چند زبانی است که شامل ٪۶۵مالایایی و دیگر قبایل بومی، ٪۲۵ چینی، و ٪۷ هندی میباشد. مالایاییهایی که بزرگترین مجموعه را تشکیل میدهند، همگی مسلمان میباشند چرا که هر فرد باید مسلمان باشد تا از لحاظ قانونی بتواند تحت شرایط امور قانونی مالزی قرار گیرد. مالایاییها از لحاظ سیاسی نقش غالبی را ایفا نموده و گروهی را تشکیل میدهند که بومیپوترا نامیده میشود. زبان بومی آنها مالایایی، «باهاسا مالایو» است. باهاسای مالزی بسیار شبیه به باهاسا مالایو درکاربردیترین مواردی است که زبان ملی کشور مالزی شمرده میشود.
در گذشته، زبان مالایایی عمدتاً به خط جاوی نوشته میشد که یک الگوی خطی بر اساس زبان عربی است. با گذشت زمان، ترکیب لاتین بر الگوی جاوی به عنوان یک الگوی غالب نگارشی چیره شد. این بیشتر در اثر نفوذ نظام آموزشی استعماری بوده که به بچهها نگارش لاتین را به جای الگوی عربی آموزش دادهاست.
بزرگترین قبیله بومی از لحاظ تعداد، مردم ایبان از ساراواک هستند که تعدادشان بیش از ۶۰۰ هزار نفر است. برخی از مردم ایبان هنوز در روستاهای قدیمی جنگلی در کلبههایی در کنار رودهای راجانگ و لوپار و سرشاخههای آن زندگی میکنند، اما بسیاری از آنها به شهر مهاجرت کردهاند. بیدایوه، (۱۷۰۰۰۰) قبیلهای است که افراد آن در بخش جنوب غرب ساراواک قرار دارند. بزرگترین قبیله بومی در ساباه، کادازان است. بیشتر آنها کشاورزان مسیحی هستند که از این طریق امرار معاش میکنند. اورانگ اسلی (۱۴۰۰۰۰) یا قبایل بومی، شامل تعداد ی از جوامع نژادی مختلف هستند که در شبه جزیره مالزی زندگی میکنند. از لحاظ سنتی، شکارچیان و کشاورزان عشایر بسیاری از آنها در مکان مشخصی ساکن بوده و تا حدودی جذب شهرهای جدید مالزی شدهاند. اما، آنها به عنوان فقیرترین گروه اجتماعی در کشور باقی ماندهاند.
جمعیت چینیها در مالزی عمدتاً شامل فرقههای بدائیست ماهایالنا، [[تائوئیست[[ یا مسیحی میباشند. زبان چینی در مالزی به انواع لهجههای چینی تکلم میشود از جمله چینی ماندارین، هوکین / فوجیان، زبان کانتونی، هاکا و تئوچو. برخی از چینیها به انگلیسی به عنوان زبان اول صحبت میکنند. زبان چینی از لحاظ تاریخی در جامعه تجاری مالزی رایج بودهاست.
هندیها در مالزی عمدتاً مردم تامیل هندو از جنوب هند هستند که به زبان تامیلی، مردم تلوگو، مالایالام، و هندی تکلم میکنند و بیشتر در شهرهای بزرگتر غرب شبه جزیره زندگی میکنند. بسیاری از طبقات متوسط تا بالای متوسط هندی در مالزی به زبان انگلیسی به عنوان زبان اول صحبت میکنند. همچنین جامعهای بزرگ از سیکها در مالزی زندگی مینمایند که جمعیت آنها در اینجا بالغ بر ۸۳۰۰۰ نفر میباشد.
نژاد مرکب اوراسیایی، کامبوجی، ویتنامی، و قبایل بومی باقی جمعیت مالزی را تشکیل میدهند. تعداد کمی از اوراسیاییها که ترکیبی از اعقاب پرتغالی- مالایایی هستند، به یک زبان درآمیخته با پرتغالی تکلم میکنند که زبان پاپیا کریستانگ گفته میشود. همچنین اوراسیاییهایی با اعقاب دورگه مالایایی و اسپانیائی وجود دارد که عمدتاً در ساباه سکن هستند. مهاجران موجود از کشور فیلیپین، به زبان چاواکانو صحبت میکنند، که تنها زبان ممزوج با مبنای اسپانیولی در آسیا میباشد. کامبوجیها و ویتنامیها عمدتاً بودائی هستند. (کامبوجیهای فرقه تراوادا و ویتنامیهای فرقه ماهایانا)
موسیقی سنتی مالزی شدیداً تحت تاثیر اشکال چینی و اسلامی قرار گرفتهاست. این موسیقی بطور گستردهای حول ابزار موسیقی چون گدانگ (طبل) میچرخد، اما دیگر ابزار ضربی (برخی ساخته شده از صدف)، رباب، وسایل موسیقی رشتهای یا کششی، سرونای (سرنا)، و ابزار موسیقی دهل مانند (نی دوشاخه)؛ فلوت و ترومپت هستند. این کشور دارای سنت توانمندی از رقص و درامهای همراه بارقص میباشد، که برخی ریشه تایلندی، هندی و پرتغالی دارند. دیگر اشکال هنرمندانه شامل (تئاتر سایهای خیمه شب بازی)، (wayang| kulit wayang)، سیلات (هنر رزمی دارای سبک) و صنایع دستی همچون باتیک، بافندگی با نقره و برنزکاری، میباشد.